Blues in Schoten #15 Giles Robson Band (UK) - Little Steve & The Big Beat (NL) - Ilja De Neve Band (B) - Swampboys (B) zaterdag 18 november 2017 - CC de Kaekelaar Schoten reporter: Marcel - photo credits: Freddie info artists: Giles Robson - Little Steve & The Big Beat - Ilja De Neve - Swampboys info club: Blues in Schoten © Rootsville 2017

15de editie reeds voor dit sympathieke festival. Wat gaat de tijd snel. Heel wat grote en minder grote namen zijn hier in Schoten al de revue gepasseerd en het organiserend team blijft gestaag aan de bluesweg timmeren om u en ik op bluesgebied te kunnen verwennen, en tot heden slagen ze daar wonderwel in. Aangename sfeer en toffe organisatie, dus wij naar Schoten. Er was dan ook veel volk komen afzakken naar De Kaekelaar, ze kwamen uit alle hoeken van het land. Zo ontwaarden wij een delegatie uit Mettet (van het festival Devant-Les-Bois),een vertegenwoordiging van (GE)Varenwinkel , Move2Blues en van Zelzate Blueshappening. Mooi volk dus.

De uit St.-Niklaas afkomstige 'Swampboys' krijgen de eer het feestje in gang te zetten. Deze Waaslanders spelen een set met een mengeling van Rhythm'n Blues, Rock-Roll & Country Rock. De band wordt geleid door Gunther Lens aka Dobroman op gitaar & zang,  Tonio Jansens aan de upright bass ,Hugo De Windt op drums, “Little Frank” Daelmans en “Little Billy” op gitaar.

Delta blues met een stevige vleug rockabilly. Uit het zuiden van de States maar vooral ook wel en vooral uit "de swamps" van het Waasland. Het mocht een wonder heten dat Dobroman hier voor ons stond, want een maand geleden had hij een zwaar motorongeval, maar zoals ze zeggen: ”onkruid vergaat niet” , gitaarspelen was er nog niet bij, maar zijn stem had niet geleden van het ongeval en de band ging door de set als een sneltrein en zette de zaal onmiddellijk op stelten met hun pure feelgood rockabilly music.
‘Ain’t Got No Time’, ‘Hot Rod’, ‘Fraight TrainBoogie’.Ook Johnny Cash ontbrak niet op het appel met ‘Folsom Prison Blues’ en ‘Big River’. Nieuwe nummers ook als ‘Shot Of Whiskey’. Stevige gitaar werk, en een geweldige Tonio Janssens op de upright bass. Een man die toont dat hij niet alleen een excellente bassist is, maar ook een goede zangstem heeft en zelf ook nummers voor de bands schrijft zoals ‘Money Tells’. De band sloot af met R.L.Burnsides ‘Black Matty’. Oef, wat een show was dat, en dit was nog maar een begin. De lat werd onmiddellijk hoog gelegd voor de volgende bands.

We blijven in de Wase regio, want de tweede band van de avond bestaat nu ook weer uit oude bekenden, met name Ilja De Neve Band. Ondanks zijn jonge leeftijd draait Stekenaar Ilja De Neve ofte Ilias Scotch voor de kenners, al geruime tijd mee in het blues- en jazzmilieu. Die jarenlange ervaring heeft hij nu weten samen te vatten in zijn eerste plaat ‘Wama Bama Mama’. De plaat werd opgenomen in Groot-Brittanië met medewerking van muzikanten die hun strepen verdienden bij o.a. Ginger Baker en Shirley Bassey en bevat naast covers ook eigen nummers in samenwerking met Colin Gibson. Rockige gitaarblues, old school piano blues, New Orleans jazz, boogie-woogie, swing,… Ilja’s blues valt niet in één of ander hokje te vatten. Het is een smeltkroes van stijlen en invloeden. Hij maakt er een erezaak van om live steeds origineel uit de hoek te komen en als een kameleon zijn set te brengen met ruimte voor improvisatie, of het nu om eigen werk, dan wel covers gaat. Verder in de band vinden wij ook nog Andy Neate (guitar/lap steel), Colin Gibson (bass), Liam Genokey (drums), Henk De Loose (trumpet) en Vincent Brijs (baritone saxophone).

Ilja en zijn accolieten hebben ons niet ontgoocheld. Volledig andere stijl als de Swampboys, maar zeker zo energiek, en van bij de eerste noten wisten we dat we met klasse muzikanten te maken hadden. We waanden ons bij wijlen op Mardis Gras in New Orleans, op andere momenten kwam de sound van Booker G & the MG’s door, kortom een zwaar gevarieerde set dat begon met de prachtige intro ‘Moanful’ gevolgd door het zeer New Orleans klinkende ‘Junko Partner’. Nummers als Memphis Slim ‘Born With The Blues’, ‘Cocaine Blues’ van Billie Holiday, uit het de nieuwe cd afkomstige ‘Automatic Man’, ‘I Know She Will’ met de lapsteel brachten het geheel tot een hoger niveau. De dansers verschenen op de dansvloer en een verdiende bisser mocht niet ontbreken. Die kregen we ook met ‘Everyday I Got The Blues’. Ilja had de verwachtingen ingelost.

Nog een leuke band om te volgen is, 'Little Steve & The Big Beat'. Dit is een uitstekende Nederlandse rhythm-and-blues formatie. Neem de blues, voeg er een dikke blazerssectie aan toe, gooi er wat soul doorheen en je krijgt het eindresultaat. In januari 2013 zijn ze begonnen met spelen en na een handvol optredens kregen de mannen al vele lovende recensies. Met vurig gitaarspel, sterke vocalen, een gierende saxofoon en een strakke ritme sectie creëren ze een traditioneel geluid dat toch eigentijds klinkt Met Little Steve mag je je altijd aan vuurwerk verwachten. Verder is er Martijn Van Toor en Evert aan de sax, Bird Stevens aan de bas en Jody Van Ooijen op drums. We kregen een stevige groove tussen de tanden om te beginnen, waarna we overdonderd werden door ‘Dangerous Kind’, ‘Baby Don’t Do It’ en het met stevig drumwerk ondersteunde ‘I Got To Know’. Nadien mocht het even iets trager met ‘Another Man’. Little Steve heeft een zeer aangename stem om naar te luisteren en de gebrachte nummers zijn op zijn lijf geschreven.

Soms balanceert hij tussen de Rhythm & Blues en de oldschool rock’roll en dit dankzij een meer dan geweldige blazerssectie, zoals we konden horen in ‘Just Fooling Around’ en ‘Yes You Can’. Gelukkig kregen we af en toe een slowblues om even uit te blazen, zoals het schitterende ‘Double Trouble’ waar Little Steve een solo uit zijn gitaar toverde om “U” tegen te zeggen. Boven zijn muzikaal talent weet hij ook zoals geen één het publiek te bespelen en in een wenk had hij dan ook heel de zaal mee. We kregen als afscheid nog ‘I Can’t Stand It’ mee waarna we ons konden opmaken voor de laatste act van de avond. Toch nog een dikke pluim voor de band waar vooral een hoofdrol was weggelegd voor een blazerssectie van topniveau.

Afsluiter van de dag was de Giles Robson Band. De Britse Giles Robson behoort tot het kruim, de absolute tóp, van de huidige bluesgeneratie. Hij wordt algemeen beschouwd als een van de betere bluesharp spelers en dikwijls vergeleken met wijlen Lester Butler. Robson heeft een compleet nieuwe band samengesteld, bestaande uit drummer Jason Ribiero, gitarist Tom Julian Jones en bassist Enzo Strano. Het klinkt echter alsof ze al jaren samenspelen.

Zijn sound klinkt rauw, intens en groovy en vooral zeer energiek. Giles' doorleefde harmonica en warme stem worden heerlijk gecombineerd met knappe en opwindende gitaarriffs. De bijzondere synergie tussen de mondharp en zang van Robson en de band zorgen voor een levendig en dynamisch werk. Hij plakte ons al tegen de muur met een adembenemende muzikale intro waarvan je tenen gingen krullen. Met ‘Sarah Lee’, “a song about lowdown, cheating women’ liet hij de hele zaal gewillig meebrullen. We kregen ook nog een greep songs uit zijn nieuwe cd ‘For Those Who Needs The Blues’ zoals ‘Start A War’. Mooie party om deze topeditie af te sluiten.

Voor afsluiten wil ik nog snel een pluim steken op de hoed van de organisatie die weer eens een leuk en aangenaam programma in elkaar wist te boksen. Hiermee was het bewijs ook weer geleverd dat men zonder ronkende namen ook een mooi programma kan maken. Na deze, was het tijd om de nacht in te rijden en de bedstee op te zoeken…”I’m a Poor Lonesome Blueslover On My Way Home”…. See you next year Schoten !! (Marcel)

Giles Robson (UK)

Little Steve (NL)

Ilja De Neve (B)

Swampboy Guhther (B)

Hoe??? genne drank, genne klank ;-)